Mishi i derrit i ndaluar dhe ne Bibel

[Eagle Eye.]

Deuteronomy 14:8 And the pig, because it parts the hoof but does not chew the cud, is unclean for you. Their flesh you shall not eat, and their carcasses you shall not touch.

Ligji i Përtërirë 14:8 Edhe derri, që e ka thundrën të ndarë por nuk përtypet, është i papastër për ju. Nuk do të hani mishin e tyre dhe nuk do të prekni trupat e tyre të ngordhur.

[ninoenina]

Mishi i derrit i ndaluar dhe ne Bibel Tani nuk është i ndaluar nga Bila mishi i derrit.

Eagle Eye me kënaqësi shoh që je i interesuar për një libër kaq të madh sa Bibla. Por e kuptoj që ndoshta nuk di çfarë me të vërtetë Bibla është e si lexohet. Në fakt, Bibla nuk është një kodë penal, por është historia e shëlbimit, e mardhënjëve të Zotit më popullin e vet
Bibla është një libër madhështor që fillon me frazën e famshme “Në fillim Zoti krijoi qiellin dhe token” (Zak. 1,1) dhe përfundon me një frazë tjetër të famshme: "Hiri i Zotit Jezus qoftë me ju të gjithë. Amen" (Zb. 22,20). Midis këtyre dy vargjeve, në më shumë se 2000 faqe, janë mbledhur shkrimet e qindra njerëzve të frymëzuar nga Zoti, që me anë të shkrimeve të tyre, donte të edukonte popullin e tij. Sipas të krishterëve qëllimi i Hyjit ishte që të gjithë të bëheshin të aftë të mirëpritnin Mesinë kur do të vinte në tokë. Folja “edukoj” mbart në vetvete idenë e një ndryshimi pozitiv në të gjitha aspektet e personalitetit të tyre. Këtu po përmend vetëm tre prej tyre:
1 Në aspektin e teologjisë dhe të njohjes së Hyjit,
2 Në aspektin e jetës morale personale.
3 Në aspektin e marrëldhënjeve shoqërore.
Për ta kuptuar këtë, merre një Fjalor biblik dhe lexo atë që është shkruar për të shpjeguar përmbajtjen e çdo fjale që gjendet në fjalor dhe kuptimi i çdo fjale gjithmonë në përparim.
Për sa u përket ushqimeve, shumë ndalohen në Bibël, por kapitulli më sqarues në këtë drejtim më duket se është Marku 7, ku ndër të tjera lexojmë: “S’ka asgjë përjashta njeriut që mund ta bëjë atë të papastër duke hyrë në të, por çka del prej njeriut ‑ ajo e bën të papastër… a nuk e kuptoni se asgjë që hyn nga jashtë në njeriun, nuk mund ta bëjë të papastër njeriun, 19 sepse nuk i hyn në zemër, por në bark e del në nevojtore?”…Kështu Jezusi i shpalli të pastra të gjitha ushqimet... Dhe vazhdoi: “Çka del prej njeriut ajo e bën të papastër, 21 sepse prej brendisë ‑ prej zemrës së njeriut rrjedhin: mendimet e këqija, llojet e ndryshme të fëlligështisë, vjedhjet, vrasjet, 22 kurorë‑ thyerjet, dëshira e tepruar e pasurisë, mashtrimet, shfrenia, smira, blasfemitë, krenaria, marrëzia. 23 Të gjitha këto të këqija dalin nga brenda dhe e bëjnë njeriun të papastër”.
Mësimi i Jezusit, dhe e Biblës, si e kuptoj unë, është i qartë: Jemi të lirë të zhgjedhim dhe të hamë çdo ushqim, me përkormëri,e duke përjashtuar ata që janë të dëmshëm për shëndetin tonë, duke ruajtur kështu atë që urdhërohet në Dekalogun: Kujdesuni shumë për shëndetin e jetës tuaj dhe e të gjithë njerëzve. Pas këtij sqarimi, u takon dietologëve të përshkruajnë dietat që duhen ndjekur, nëse është e nevojshme, sipas njohurive skencore të tyre.

[Eagle Eye.]

Eagle Eye me kënaqësi shoh që je i interesuar për një libër kaq të madh sa Bibla. Por e kuptoj që ndoshta nuk di çfarë me të vërtetë Bibla është e si lexohet.

Me sa po kuptoj nga shkrimi duket qe e konsideron Jezusin si Zot, qe i bie qe Biblen nuk e paske studjuar si duhet.

Mateu 26:36 Pastaj Jezui shkoi bashkë me dishepujt në një vend që quhet Gjetsemani e u tha: «Rrini këtu, se unë po shkoj më tej për t'u lutur»
Mateu 26:39 Pasi shkoi pak më tej, ra me fytyrë përdhe e u lut: «Ati im, po të jetë e mundur, largoje këtë kupë prej meje. Megjithatë u bëftë jo si dua unë, por si do ti».


Ne lidhje me ndalimin e mishin e derrit eshte pjese e Bibles dhe nuk thohet ka qene i ndaluar dhe nuk eshte me, pa sjelle ndonje varg te Bibles.

(Thenia e Jezusit) Mateu 5:17 Mos mendoni se kam ardhur për të shfuqizuar ligjin apo profetët. Unë nuk kam ardhur për t'i shfuqizuar, por për t'i përmbushur.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 5 E PASHKËS VITI B

MË 28 – 4 - 2024.

Ps. 22, 26b-27.28-29.31-32

26 Prandaj do të të lëvdoj në kuvendin e dheut,
ndër sy të besimtarëve të tu do t’i kryej kushtet.
27 Do të hanë skamnorët e do të ngihen,
do ta lavdërojnë Zotin ata që e kërkojnë:
‘Rroftë zemra e tyre për amshim!’
28 Do të kujtohen e do të kthehen te Zoti
mbarë skajet e tokës,
do të adhurojnë para tij mbarë familjet e kombeve.
29 Sepse Zoti është mbret! Ai i sundon kombet!
31 në shërbim të tij do të jetë fara ime,
breznisë së ardhshme do t’i tregohet për Zotin,
32 për drejtësinë e tij do t’i tregohet popullit që vjen:
“Kështu bëri Zoti”!



LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE

SURPRIZAT E PSALMIT 22.

Në shikim të parë, Psalmi 22 është shumë kurioz! Përfundon me këto vargje të ndritshme, plot falënderime që lexojmë sot:
"28 Do të kujtohen e do të kthehen te Zoti mbarë skajet e tokës, do të adhurojnë para tij mbarë familjet e kombeve".
Dhe: "31 në shërbim të tij do të jetë fara ime, breznisë së ardhshme do t’i tregohet për Zotin, 32 për drejtësinë e tij do t’i tregohet popullit që vjen: “Kështu bëri Zoti”!
Por Psalmi 22 është edhe ai që fillon me atë britmë ankthi që ne e dimë mirë: "O Hyj, Hyji im, pse hoqe dorë prej meje?"
Fillimi dhe mbarimi i Psalmit janë absolutisht të ndryshme, për të thënë të paktën. E megjithatë ... meqenëse është me të vërtetë i njëjti psalm, ne duhet të zbulojmë se ku është uniteti i tij. Së pari, nuk duhet të harrojmë se ky psalm, si gjithë të tjerët, ka të bëjë me tërë popullin: ai që bërtet në dëshpërimin e tij në fillim të psalmit dhe që, në fund, falënderon, nuk është askush tjetër përveç Popullit të Zgjedhur, Izraelit. Nëse ai falënderon, në fund të fundit, kjo është për shkak se ai shpëtoi; por kjo nuk i fshin vuajtjet e kaluara; ato nuk mund të harrohen, përkundrazi, populli falënderon për vuajtjet, që janë tani vetëm në kujtesë, dhe njëkohesisht edhe për ditët e bukura që gëzon pas çlirimit nga robëria e Babilonisë. Madje, pas çlirimit mund të shpërthen në thirrje gëzimi, sepse më parë ka vuajtur shumë...
Por cili është konteksti i përbërjes së këtij psalmi? Pas çlirimit të ofruar nga Kiri Populli izraelit po kthehet në vendin e tij nga Mërgimi në Babiloni. Më parë në vitin 587 pes, pas kapjes së Jeruzalemit nga Nabukodonozor, Populli përjetoi rrënimin e Qytetit të Shenjtë, rrënimin e Tempullit, mizoritë e një rrethimi të pamëshirshëm dhe internimin larg vendit të tij; përjetoi edhe përbuzjet dhe talljet e fitimtarëve që u kërkonin atyre t'u këndonin këngët e Sionit, klëngët popullore të tyre... Zoti kishte premtuar që do të kishte banuar përgjithmonë në Tempullin e Jeruzalemit ... por mergimtarët në Babiloni pyesnin veten nëse Zoti do te kishte jetuar midis tyre! Zoti kishte premtuar gjithashtu, që nuk do të kishte braktisur kurrë popullin e tij ... por çfarë kishte mbetur nga ato premtime të bukura? E megjithatë, për të mbajtur durimin, nuk kishte zgjidhje tjetër përveç se të kujtonin gjithmonë premtimet e Zotit dhe veprat e tij për të mirën e popullit të tij për kaq shumë shekuj.
Në këtë situatë të mjerueshme Populli bëri një premtim, një kushte: nëse shpëtojmë, kur të kthehemi në vend, do të rindërtojmë tempullin e Jeruzalemit dhe do të shkojmë në procesion për të ofruar një flijim. Dhe ky psalm ishte kënga që duhej të shoqëronte festën e kthimit, festën e shugurimit të Tempullit dhe procesionin e flijimit; aty është, çelësi i këtij Psalmi 22: "Para atyre që kanë frikë prej teje, unë do të mbaj premtimet e mia". (Kjo nënkupton premtimet e mia për një festë falënderimesh në Tempullin në Jeruzalem). Prandaj mund ta krahasojmë këtë psalm me ex-voto të ofruar nga besimtarët: në kishat tona, për shembull, gjendhen piktura që përfaqësojnë në një mënyrë jashtëzakonisht realiste një rrezik të madh nga i cili njerëzit besojnë se i ka shpëtuar Zoti ose Virgjëra Mari… dhe pikturat që shihen në kishat janë shenja falënderimi për shpëtimin e fituar për ndërmjetësimin e pajtorit të tyre; mund të jetë, për shembull, fotografia e një mbytjeje anijeje: të rinjtë po mbyten nën sytë e tmerruar të prindërve të tyre që luten; në një cep të pikturës, Zoja e Bekuar, në një re, përkulet në të gjithë këtë botë të vogël: një mënyrë për ata që e ekzekutuan pikturën për të thënë: "Është një mrekulli e vërtetë, ata janë shpëtuar nga Zoja Mari".


PSALMI 22, NJË EX-VOTO

Po kështu, Psalmi 22 fillon duke thënë sprovat e mërgimit dhe ndjenjën e braktisjes që vuajti çdo mergimtar:
"O Hyj, Hyji im, pse hoqe dorë prej meje? Larg nga Shëlbimi im fjalët e dënesës sime! Hyji im, kërkoj ndihmë ditën e ti nuk më përgjigjesh, qes kushtrimin natën e nuk gjej pushim... Gjithkush më shikon, më përqesh, shtrembërojnë buzët, luajnë me kokë... Më rrethuan qen me shumicë, turmë keqbërësish më rrethuan gjithkah. M’i shporuan duart e këmbët"(v. 2-3.8.17).
Izraelitët gjatë mergimit në Babiloni nuk gjendeshin më mirë se një njeri i dënuar, i kryqëzuar, i vrarë dhe i braktisur në rrugë si ushqim për kafshët. Ishin gjëra që shiheshin shpesh:
"M’i shporuan duart e këmbët, mund t’i numëroj të gjithë eshtrat e mi, e këta më shikojnë e nuk m’i ndajnë sytë" (v.17v) .
Mrekullia e parë e këtij Mërgimi, para çlirimit, është padyshim vërshimi i shpresës që ngjalli: atje, në robërinë e Babilonisë, Izraelitët në merguim nuk ndalen së luturi, duke shpresuar në Zotin dhe për këtë luteshin:
"E, pra, ti je Shenjti që banon në lavditë e Izraelit. Në ty shpresuan etërit tanë, shpresuan e ti i shpëtove! Ty të thirrrën në ndihmë e gjetën shpëtim, në ty e vunë shpresën e nuk u turpëruan!" (v. 4-6).
Sa herë mund të kenë përsëritur:
"Ti, Zot, mos u largo: ankthi është afër, nuk kam askënd për të më ndihmuar... Por ti, o Zot, mos rri larg meje, fuqia ime shpejto të më ndihmosh!... Më shpëto prej gojës së luanit, prej brirëve të buajve të egër mua të gjorin.”(v. 12,20.22).
Dhe ashtu si Zoti kishte dëgjuar thirrjet e popullit të tij në Egjipt dhe i kishte ngjallur Moisiut energjinë për t'i çliruar ata. Këtë herë Zoti dëgjoi thirrjet e popullit të tij të mërguar në Babiloni dhe ai zgjoi në Kirin, mjeshtrin e ri të historisë, vendimin për të liruar popullin e tij që të kthente në tokën e vet. Dhe sa më i ashpër ishte kalvari i Mërgimit, aq më i madh ishte gëzimi i kthimit. Po, Zoti e dëgjoi britmën e të mërguarve. Ai iu përgjigj ankesës së tyre:
"E unë do t’ua shpall vëllezërve Emrin tënd, do të të lavdëroj në kuvendin e dheut: “Ju që e druani Zotin, lëvdojeni atë, mbarë fara e Jakobit, lëvdojeni atë! Të gjithë pasardhësit e Izraelit, nderojeni atë (v.23) ... sepse nuk e përbuzi as s’e qiti në harresë mjerimin e skamnorit, nuk e fshehu fytyrën e vet prej tij, por, kur i kërkoi ndihmë, e dëgjoi”...(v. 24v).
Këtu fillojnë vargjet që kemi lexuar e që kërkojmë të kuptojmë.. Izraeli i kthyer në vendin e tij, e përmbushi kushtin, premtimin që ia bëri Zotit; dhe si të gjithë ata që kanë pasur një përvojë të vërtetë besimi, bijtë e Izraelit duan të ndajnë me të gjithë falënderimet e tyre dhe lavdet e tyre:
"Do të të lëvdoj në kuvendin e dheut, ndër sy të besimtarëve të tu do t’i kryej kushtet. Do të hanë skamnorët e do të ngihen, do ta lavdërojnë Zotin ata që e kërkojnë: ‘Rroftë zemra e tyre për amshim!’ Do të kujtohen e do të kthehen te Zoti mbarë skajet e tokës, do të adhurojnë para tij mbarë familjet e kombeve..." (v. 26-28).
Jezusi sigurisht e këndoi këtë psalm disa herë gjatë jetës së tij tokësore, madje edhe para Pasionit të tij; çdo herë, ai ndau të vuajtjet, shpresën dhe falënderimet e popullit të tij; ai e dinte, më mirë se kushdo, që i gjithë njerëzimi ende pret çlirimin përfundimtar nga e keqja dhe nga ankthi përpara vdekjes. Ditën e fundit, në kryq, ai u lut me këtë psalm: ai që dha lirshëm jetën e tij për çlirimin përfundimtar të turmave, përsëri gjeti forcën, në mes të dhimbjes së tij, për të njoftuar veprën e Zotit: "Në shërbim të tij do të jetë fara ime, breznisë së ardhshme do t’i tregohet për Zotin, për drejtësinë e tij do t’i tregohet popullit që vjen: “Kështu bëri Zoti”!" (v. 31-32).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 5 TË PASHKËS VITI B

MË 28-4-2024.


LEXIMI I DYTË: 1 Gj. 3,18-24.

18 Fëmijëzit e mi, mos të duam me fjalë e me gjuhë, por me vepra e në të vërtetë!
19 (Dhe) Me këtë gjë e dimë a jemi prej së vërtetës. Dhe do ta qetësojmë zemrën tonë para Tij
20 në qoftë se ajo na qorton për ndonjë gjë. Sepse Hyji është më i madh se zemra jonë dhe njeh gjithçka.
21 Fort të dashur! Nëse zemra nuk na padit, mund të shkojmë me guxim te Hyji 22 dhe çkado që kërkojmë, prej Tij e marrim, sepse i mbajmë urdhërimet e tij dhe bëjmë çka Atij i pëlqen.
23 Ky është urdhri i tij: që të besojmë në Emrin e Birit të tij – në Jezu Krishtin dhe ta duam njëri-tjetrin, si Ai na urdhëroi.
24 Kush i mban urdhërimet e tij, mbetet në Hyjin dhe Hyji në të. Me këtë e dimë se Ai mbetet në ne: me anë të Shpirtit që na e ka dhënë.


LECTIO DIVINA – MEDITIM - LUTJE.

SHËMBËLLTYRA E DY DJEMVE.

Habia e parë me këtë tekst: bollëku i foljeve! “Beso, dashuro, ji besnik, bëj atë që i pëlqen Hyhit…” Për Gjonin, padyshim, besimi nuk është një mendim, ai është para së gjithash një mënyrë e të qenit. Kjo të kujton në mënyrë të papërmbajtshme një shëmbëlltyrë të Jezusit, atë të dy djemve: “28 “Më thoni si e mendoni këtë gjë: një njeri kishte dy djem. Iu drejtua të parit e i tha: ‘Biro, dil sot e puno në vresht!’ 29 Ai iu përgjigj: ‘Nuk dua!’ Pastaj ndërroi mendim dhe shkoi. 30 Atëherë iu drejtua të dytit po ashtu. Ai iu përgjigj: ‘Po shkoj, imzot!’, por nuk shkoi. 31 Cili prej të dyve e kreu vullnetin e të atit?”
I thanë: “I pari!”
“Përnjëmend po ju them: ‑ vazhdoi Jezusi ‑ tagrambledhësit e laviret para jush hyjnë në Mbretërinë e Hyjit. 32 Sepse, erdhi Gjoni ndër ju udhës së drejtësisë e ju nuk i besuat, tagrambledhësit e laviret i besuan, ndërsa ju, edhe pasi i patë këto, nuk u penduat për t’i besuar” (Mt,.21,28-32).
Nuk është e vështirë, padyshim, të gjesh përgjigjen e duhur...
Është sigurisht në këtë kuptim që Gjoni, këtu, na thotë të duam “jo me fjalë e me gjuhë, por me vepra dhe në të vërtetë” (v. 18).
Meqenëse në ajetin e mëparshëm, ai sqaroi qartë: “Kush i ka të mirat e kësaj bote dhe e sheh vëllain e vet në ngushticë dhe e mbyll zemrën e vet para tij – në ç’mënyrë dashuria e Hyjit qëndron në të?” (1 Gj. 3,17).
Pak më tutje, në të njëjtën letër, ai përsërit përsëri: “Prej tij e kemi edhe këtë urdhër: Kush e do Hyjin, duhet ta dojë edhe vëllain e vet (1 Gj. 4,21).
Habia e dytë: duke pasur parasysh të gjitha gjërat, ky mësim ishte tashmë ai i të gjithë Besëlidhjes së Vjetër; urdhërimet e dhëna nga Perëndia për Moisiun vinin përballë dashurisë për Perëndinë dhe dashurinë për vëllezërit; profetët nga ana e tyre nuk kishin thënë asgjë tjetër; Mikea, për shembull:
" “T’është dëftuar ç’është e mirë, o njeri,
e çka Zoti kërkon prej teje:
s’kërkon tjetër pos të zbatosh drejtësinë,
të duash mirësinë,
të jetosh kujdesshëm me Hyjin tënd!” (Mi. 6,8 ).
Edhe neve na kanë bërë të njohur atë që është e mirë, atë që pret Zoti prej nesh: gjë tjetër veçse të duam drejtësinë dhe mirësinë dhe të ecim me përulësi me Hyjin tone.
Jezusi nuk ndryshoi asgjë në këtë mesazh që duket se është baza e Zbulesës që iu bë Izraelit: Perëndia i dashurisë e krijoi njeriun sipas shëmbëlltyrës dhe ngjashmërisë së tij, domethënë të bërë për të dashur. E habitshme nuk është vetëm se ne e kemi të vështirë ta praktikojmë këtë fe... por më seriozisht, se e kemi të vështirë ta pranojmë, fare thjesht.
Prandaj, në mënyrën e tij, Gjoni na kujton se baza e besimit tonë përbëhet nga dashuria: “Duke vepruar në këtë mënyrë (d.m.th., duke dashur nëpërmjet veprimeve dhe jo përmes fjalëve) ne do të pranojmë se i përkasim së vërtetës ". Kjo është e vetmja e vërtetë: Zoti është dashuri (kjo është edhe një shprehje e Gjonit në këtë letër) dhe njerëzit janë bërë të duan. “Ne e njohëm dashurinë që Hyji ka kundrejt nesh dhe i besuam asaj. Hyji është Dashuri, dhe, kush mbetet në dashuri, mbetet në Hyjin dhe Hyji mbetet në të” (1 Gj. 4,16).


SIPAS NGJASHMËRISË SË ZOTIT TË DASHURISË.

Shën Gjoni shton se dashuria e të tjerëve është mënyra më e mirë për të pasur paqe mendore: “Para Zotit do të qetësojmë zemrat tona; sepse nëse zemra jonë na akuzon, Perëndia është më i madh se zemra jonë dhe ai di çdo gjë” Në të vërtetë, ai që ia kushton kohën e tij shërbimit të të tjerëve është plotësisht i decentruar nga vetvetja; ai nuk e lë më veten të dekurajohet nga spektakli i papërsosmërive të tij. Shën Gjoni mund ta ketë dëgjuar këtë shëmbëlltyrë të dy djemve që e rilexuam më lart; Jezusi e mbylli duke u thënë bashkëbiseduesve të tij: “Në të vërtetë po ju them se tagrambledhësit dhe prostitutat shkojnë përpara jush në mbretërinë e Perëndisë” (Mt. 21,31). Tani, duke thënë këtë, Jezusi po fliste me njerëz shumë fetarë, njerëz për të cilët thuhej me siguri se kishin besim, pasi Mateu flet për kryepriftërinjtë dhe pleqtë e popullit. Nga kjo mund të nxjerrim përfundimin: një besim që nuk na shtyn drejt dashurisë, nuk është besim në Zotin e dashurisë; një besim që nuk na shtyn të ndihmojmë vëllezërit tanë të jetojnë, nuk është besim në Atin e të gjallëve.
Secili prej ungjilltarëve i bëri jehonë këtij mesazhi qendror të besimit në mënyrën e vet. Në ungjillin e tij, Gjoni shkoi aq larg sa e zëvendësoi historinë e institucionit të Eukaristisë me atë të larjes së këmbëve: “A e kuptoni çka ju bëra? 13 Ju më quani: Mësues e Zotëri. Mirë thoni, sepse unë jam. 14 Nëse, pra, unë ‑ Zotëria dhe Mësuesi ‑ ju lava këmbët, duhet që edhe ju t’ia lani këmbët njëri‑tjetrit. 15 Ju dhashë shembull që, sikurse ju bëra unë juve, të bëni edhe ju. ” (Gj. 13,12-15). Gjoni mësoi mësimin: ajo që ai e quan urdhërimi i Perëndisë është "lajini këmbët njëri-tjetrit... Nga kjo do t'ju njohin të gjithë që jeni dishepujt e mi: nga dashuria që keni për njëri-tjetrin. (Gj. 13,35)
Mund të themi se është një qëllim i pamundur të duash të gjithë! Kjo është padyshim ajo që do të thotë Gjoni kur thotë se zemra jonë na akuzon: zemra jonë na akuzon se nuk duam sa duhet; dhe është e vërtetë që do të gënjejmë nëse do të pretendonim se i duam të gjithë; (gjithmonë do të ketë njerëz që nuk janë shumë miqësorë me ne); por nëse e lexojmë tekstin me kujdes, Zoti nuk na kërkon të ndjejmë dashuri për të gjithë... ai kërkon vetëm të veprojmë... Të tjerat do t'i bëjë. Në thelb, besimi që kërkohet prej nesh është të besojmë në dashurinë e tij për të gjithë... dashuria e tij ka nevojë për krahët tanë; ne vetëm duhet të ndërtojmë dashurinë e tij duke bërë atë që mundemi.
Ndoshta, pra, mund ta kuptojmë këtë fjali: «Nëse zemra nuk na akuzon, ne qëndrojmë me guxim përpara Perëndisë dhe çdo gjë që i kërkojmë, ai na jep”. Që nga momenti që veprimet tona udhëhiqen vetëm nga dashuria, padyshim, lutjet tona do të jenë në harmoni me vullnetin e Zotit që është bërë vetëm nga dashuria... Dhe ne do të mund të themi me të vërtetën "U bëftë vullneti yt në tokë siç është në parajsë”

[Eagle Eye.]

Psalmet i drejtohen Zotit te vertete (jo Jezusit) dhe i eshte caktuar Davidit qe ti percjelle njerezimit. Davidi ishte profet ashtu si Abrahami, Noah, Moisiu nga ku e vazhdoi Jezusi perhapjen e fjales se Zotit dhe e perfundoi profeti Muhamed. Te gjithe kishin nje qellim, perhapjen e fjales se Zotit dhe zbatimin e urdheresave te Tij.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 5 E PASHKËS VITI B

MË 2 MAI 2O21.


LEXIMI I UNGJILLIT: Gj.15,1-8

1 “Unë jam hardhia e vërtetë, e im Atë është vreshtari. 2 Çdo shermend në mua, që nuk jep fryt, Ai e pret,kurse secilin që jep fryt, Ai e pastron, që të japë më shumë fryt. 3 Tashmë ju jeni të pastruar me anën e fjalës që ju thashë. 4 Banoni në mua sikurse edhe unë në ju. Sikurse shermendi nuk mund të japë fryt prej vetvetes, i shkëputur prej hardhisë, po ashtu as ju, nëse nuk mbeteni në mua. 5 Unë jam hardhia, ju jeni shermendet. Kush mbetet në mua e unë në të, ai jep shumë fryt, sepse pa mua s’mund të bëni asgjë. 6 Nëse ndokush nuk mbetet në mua, hidhet jashtë porsi shermendi i prerë e thahet. Të tillët i bashkojnë, i qesin në zjarr e digjen. 7 Nëse mbeteni në mua, dhe, nëse fjalët e mia qëndrojnë në ju, kërkoni gjithçka të doni dhe do t’ju jepet. 8 Me këtë gjë lavdërohet im Atë: nëse jepni shumë fryt e dëftoheni nxënës të mi.




LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


ZOTI KUJDESET PËR POPULLIN E VET

SI NJË VRESHTAR PËR VRESHTIN E VET.


Jezusi ndahet nga miqtë e vet: në mbrëmjen e fundit, ai lau këmbët e dishepujve të tij; pastaj njoftoi largimin e tij të afërt prej kësaj bote dhe dërgimin e Shpirtit Shenjt. Çuditërisht, Gjoni nuk shkruan asgjë për institucionin e Eukaristisë: por këtu Jezusi po flet për hardhinë në termat që na përkujtojnë Besëlidhjen. Në lutjet eukaristike institucioni i këtij sakramenti është përkujtuar ndër të tjera me këto fjalë: “Merrni e pini…ky është kelku i gjakut tim, i Besëlidhjes së re dhe të amshuar”. Pra larja e këmbëve dhe ligjeratat e Jezusit në darken e fundit mund të mendohet se janë një meditim i vërtetë eukaristik, propozuar nga vetë Jezusi. Nuk duhet të harrohet se, në Besëlidhjen e Vjetër, hardhia ishte imazhi i privilegjuar i Besëlidhjës midis Zotit dhe Izraelit: Zoti, sigurisht, pronari i hardhisë dhe Izraeli vreshti.

Profeti Isaia kishte bërë një lloj shëmbëlltyre për të shpjeguar kuptimin e kësaj Besëlidhjeje:
«Do t’ia këndoj të dashurit tim këngën e mikut tim mbi vreshtin e tij. Miku im kishte vreshtin në një kodër pjellore.
E thuri, ia qëroi gurët, e mbëltoi me hardhi të zgjedhura, në mes të tij e ndërtoi kullën, në të punoi edhe shtrydhësin.
Priste se do t’i bënte rrush, por i bëri vetëm larushk”(Is 5,1).
Besnikëria e Zotit u shpreh nga përkujdesja e vreshtarit, një përkujdesje e cila mund të përzihet me pasionin, me dashurinë, që mund të tejkalojë kufirin e saj për të thënë se marrëdhënjet e Zotit me Popullin e tij karakterizohen nga një dashuri e vërtetë. Sa i përket qëndrimit të Popullit të Zgjedhur, herë të bindur, herë të pabesë, ai përfaqësohej nga cilësia e rrushit:
" Shermendmadhe hardhi Izraeli, jepte fruta me mbushulli; sipas shumësisë së frutave të saj, edhe lterët i shumoi, sipas begatisë së tokës së vet, i stolisi tempujt e vet. Izraeli, një hardhi e lulëzuar, prodhoi fruta për t'u përputhur ..." (Os 10,1).
Por ndodhi shumë shpesh që rrushi të ishte i keq (përktheni që Izraeli ishte i pabesë ndaj Besëlidhjes). Sidoqoftë, posa dikush të pushojë së praktikuari urdhërimet, e gjithë jeta shoqërore prishet.


Atëherë vreshtari ankohej:
" Priste se do t’i bënte rrush, por i bëri vetëm larushk. Tani, banorë të Jerusalemit e ju burrat e Judesë, ndajeni këtë pleqëri mes meje e vreshtit tim. Ç’u desh tjetër të bëj për vreshtin që s’e bëra? Shpresoja se do të më jepte rrush, përse më bëri veç larushk? Juve tani po ju dëftoj ç’do t’i bëj unë vreshtit tim: do ta shthur gardhin e tij, që të bëhet djerr; do t’rrëzoj ledhet e tij që të shkelmohet. Le të mbesë shkretë mos të kihet as mos të mihet, le ta mbulojnë halluga e ferra; reve unë do t’u urdhëroj një pikë shi mbi të të mos bjerë. Vreshti i Zotit të Ushtrive është shtëpia e Izraelit, fidanët e zgjedhur të tij janë banorët e Judesë. Prita të ushtrojnë virtytet, dhe ja, vetëm paudhësi, drejtësinë prita, ja ofshamat! Vreshti i Zotit të Plotfuqishëm është Shtëpia e Izraelit dhe populli i Judës është bima që ai çmonte. Ai priste të drejtën për ta bërë këtë dhe është padrejtësi. Ai priste drejtësi prej saj dhe ai gjeti vetëm britmën e të pafatit .... Ai priste rrush të imët prej tyre, ai kishte vetëm të këqij. Tani, banorë të Jeruzalemit dhe njerëz të Judës, gjykoni midis meje dhe vreshtit tim. A mund të bëj më shumë për vreshtin tim sesa bëra? Unë prisja rrush të bukur prej tij, pse prodhoi të këqija? ... "(Is 5,1 ... 7).
Pse kjo braktisje në duart e fatit? Sepse, shumë shpesh, kanë qenë udhëheqësit e popullit që e kanë nxitur atë ndaj së keqes: ky është shpjegimi i Jeremias: " Barinj të shumtë e shkretuan vreshtin tim, e shkelmuan pronën time, pjesën time, atë më të dashurën, e kanë kthyer në djerrishtë të shkretë!" (Jer 12,10).

Por kur vreshtari është vetë Zoti, nuk mund të japë dorëheqjen për fatkeqësinë e vreshtit të tij, për dështimin e Besëlidhjes midis tij dhe Izraelit: prandaj ai njofton se një ditë, hardhia do të japë fruta të mira:
"Atë ditë do të jetë një vresht i ëmbël: këndojini atij!
Unë, Zoti, atë e ruaj, çdo kohë vetë e ujis,
roje i rri natë e ditë, që askush të mos e dëmtojë.
Kundër tij nuk jam zemëruar.
A qet kokë ferrë e hallugë?
Në luftë do të sulem kundër tyre,
në flakë të zjarrit do t’i djeg!
O, më mirë, le të bjerë në ndore,
le të bëjë me mua paqe,
me mua paqe le të bëjë.
Hir Jakobit e ndëshkim ndrydhësit
6 Në ditë të ardhshme rrënjë do të lëshojë Jakobi,
do të qesë pipa e lule Izraeli (Is. 27,2 ... 6).


SHERIMI I VRESHTIT.

Dhe, në disa raste, ai kishte shpallur një Besëlidhje të Re. Për shembull, te Jeremia: " Ja, po vijnë ditët ‑është fjala e Zotit ‑ kur do të lidh me shtëpinë e Izraelit e me shtëpinë e Judës një Besëlidhje të re. Jo si Besëlidhja që e pata bërë me etërit e tyre, atë ditë kur i mora për dore, për t’i nxjerrë nga toka e Egjiptit. Këtë Besëlidhje qenë ata që e thyen. Atëherë unë u dëftova se jam zotëria i tyre ‑është fjala e Zotit. Por ja Besëlidhja që unë do ta lidh pas këtyre ditëve me shtëpinë e Izraelit ‑është fjala e Zotit ‑ : Në shpirtin e tyre do ta fus Ligjin tim, do ta shkruaj në zemrën e tyre. Atëherë do të jem Hyji i tyre e ata do të jenë populli im. Dhe atëherë s’do të kenë nevojë ta mësojë njëri‑tjetrin e vëllai vëllanë: ‘Njihe Zotin!’, sepse të gjithë do të më njohin, prej më të voglit e deri në më të madhin ‑ thotë Zoti ‑ sepse do ta fal fajësinë e tyre e s’do ta kujtoj më mëkatin e tyre "(Jr. 31,31-34).

Prandaj është krejt natyrshme që Jezusi, i cili realizon këtë Besëlidhje të Re, do të kishte marrë imazhin e hardhisë për të shpjeguar në çfarë konsiston me të vërtetë kjo Besëlidhje e Re në gjakun e tij; ai madje nuk ka nevojë të shqiptojë fjalën "Besëlidhje", sepse të gjithë e kuptojnë se kur ai flet për hardhinë, është e qartë se ai po flet për Besëlidhjen dhe se ai njofton se Besëlidhja e Re me gjakun e vet po hyn në fuqi. Zoti dhe njerëzit marrin pjesë në këtë aventurë të re. "Unë jam hardhia e vërtetë dhe Ati im është vreshtar ... Qëndroni në mua, ashtu si unë jam në ju ... Unë, unë jam hardhia, dhe ju jeni degët" ... Tani ai që sipas fjalëve të Jezusit, qëndron “në të", duhet tò mbushet me fjalët e tij: " Nëse qëndroni në mua, dhe fjalët e mia qëndrojnë në ju!"; këtu përsëri, ne gjejmë një temë që është ndjerë kudo: njerëzit e injorojnë Zotin, nuk e konsiderojnë atë si Atë. Pak më vonë, po atë mbrëmje, Jezusi do të thotë përsëri:
"Atë i drejtë! Bota nuk të njohu e unë të njoha. Edhe këta e kuptuan se ti më dërgove..." (Gj 17,25).
Kur populli i Izraelit ishte i pabesë ndaj Besëlidhjes, ishte për shkak se anëtarët e tij nuk e përfillën Zotin dhe lejuan që të çoheshin nëpër rrugë të rreme, të cilat Besëlidhja e Vjetër i quante idhujtari. Përkundrazi, Jezusi e njeh Atin dhe prandaj jeton në Besëlidhje të përhershme me Të. Dhe kur ai thotë "Tani ju jeni pastruar tashmë, falë Fjalës që unë ju kam thënë", ai do të thotë që, falë Fjalës së tij, ne më në fund e njohim Atin ashtu siç është. Një Atë që thjesht na fton të hyjmë në besnikërinë e Birit të tij, duke qëndruar fort i shartuar tek ai.

[Eagle Eye.]

Ne diskutime te tilla shoh shume qe tentojne te mbrojne bindjet e tyre me çdo kusht dhe pak prej tyre mundohen ta pranojne te verteten kur behet e qarte.
Akoma nuk eshte sjelle nje varg ne Bibel qe hedh poshte urdheresen per ndalimin e mishit te derrit dhe jam i sigurte qe nuk ka, sepse eshte i ndaluar nga Zoti dhe perhapja e tregtise te mishit te derrit dhe konsumimi i tij ne mase eshte kundershtim haptazi i urdhereses.

[ninoenina]

Eagle eye,
më fal, 3 postimi me titullin:

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 5 E PASHKËS VITI B...


janë postuar gabimisht këtu.

[ninoenina]

Eagle eye,
çfarë besoj unë për Jezusin e gjen në një kryetemë me titull:

Kryetemë: "Jezu Krishti është Zot" (Rm 10,9), në listën e komunitetit katolik.

Lexojë me vemendje, duke pranuar që është besimi im për Jezusin...vetëm kaq.

Unë nuk kam pretenduar kurrë të të mesoj çfarë duhet të besosh ti për Allahun, Kuranin...Është besimi yt, por kam lexuar shumë e vepra me vlerë, sipas mendimit tim lidhur me këtë.

Për fenë time unë mendoj se Kryetemë që të kam propozuar është me vlerë. Ti, edhe nëse sigurisht nuk je dakord me mua, mund të mësosh me inteligjencë çfarë atje është shkruar.